GPD correspondent Frank Hendrickx schreef 3 juli een analyse van de (re)framing van president Obama. “Begrijpt Obama echt wat er omgaat in de Amerikanen? Voelt hij- om met ex president Bill Clinton te spreken- hun pijn? Steeds meer Amerikanen klagen dat de president te afstandelijk is, dat hij te weinig inlevingsvermogen toont. De twijfel is alleen maar gegroeid met de olieramp in de Golf van Mexico. Obama besloot na 57 dagen de natie toe te spreken vanuit de Oval Office, een instrument waar een president alleen naar grijpt als er sprake is van een diepe crisis. De kritieken na afloop waren vernietigend. “Dit was alleen een geweldige speech als je de afgelopen 57 dagen op aan andere planeet  hebt gewoond”zei Keith Olbermann, een linkse televisiecommentator die ooit lyrisch was over Obama. “Het was één en al middelmatigheid”. Professor Drew Westen, de auteur van het invloedrijke boek ‘het politieke brein’, las in eerste instantie alleen de toespraak van Obama en begreep de kritiek niet.  “Maar toen ik de speech bekeek op internet (http://www.youtube.com/watch?v=Gh76oepKFc8), zag ik meteen wat de critici bedoelden.”aldus Westen, die als psycholoog onderzoek doet naar de invloed van emoties bij politieke keuzes. “Het leek alsof Obama gebruik maakte van regie-aanwijzingen in de tekst. Toon hier gevoel. Het kwam niet oprecht over. …Nu de betovering is verbroken komen de mindere eigenschappen van Obama onder een vergrootglas te liggen. Steeds weer gaat het daarbij over zijn koelheid, zijn bijna zen-achtige optreden… Obama is niet veranderd sinds zijn optreden, bezweren zijn medewerkers. Hij is authentiek, zijn temperament kent geen hoge pieken of diepe dalen. Anders dan Bill Clinton, die bekend stond om zijn paars aanlopend gelaat tijdens woede uitbarstingen,schreeuwt Obama nooit tegen zijn ondergeschikten. Een medewerker noemde de president de meest onsentimentele man die ik ooit gezien heb. Obama’s medewerkers menen dat het onderkoelde karakter van Obama juist een zegen is. “Hij heeft het vermogen zijn gevoelens opzij te zetten”zo liet huisvriendin Valerie Jarrett optekenen. “Hij kan daardoor helder nadenken als hij beslissingen moet nemen”.  Voor iemand die de verkiezingscampagne heeft meegemaakt, is de stemmingsomslag verbluffend. Minder dan vijftig procent van de bevolking steunt hem nog”.

Als we deze analyse door de bril van de Spiral Dynamics perspectieven bekijken zien we een president die alle verschijnselen vertoont van dominante gele waarden.  Daarbij spelen een aantal mechanismen een cruciale rol. Op  andere waarden en zeker de collectieve, maakt geel in  natuurlijke toestand al snel een onaangedane indruk. Om dat hij op zoek blijft gaan naar context, naar de feiten en pas bij voldoende begrip een beslissing wil nemen.  Eerdere analyses van Obama tijdens zijn campagne waren dat zijn bevlogen ‘Yes we can’ en “We are the one’s we have been waiting for’ een groene saus vormden waar grote delen van de bevolking na acht jaar een wat harteloos oranje boodschap, behoefte aan hadden. Leiders die verandering tot stand brengen lopen zelf vaak in het waardesysteem vooruit op de doelgroepen die ze aanspreken. Obama heeft aangevoeld dat Amerika behoefte had aan een voorzichtig groen perspectief, Maar voert zijn werk blijkbaar uit met een gele stijl. Waarschijnlijk goed voor de kwaliteit van de besluitvorming. Maar presidenten worden in Amerika doorgaans niet afgerekend op de kwaliteit van hun beleid, maar op de kwaliteit van de beeldvorming. En daarvoor zal Obama weer uit zijn zo succesvolle groene vaatje moeten tappen.