Wilders gijzelt de bestaande politieke partijen. Daarbij pakte hij bij de laatste algemene beschouwingen weer eens stevig door. Die gaan nu al door het leven als het ’doe-eens-normaal-man’ debat tussen Wilders en Rutte. Vermakelijk en verontrustend tegelijk. Wat gebeurt hier nu eigenlijk als je er door ‘communicatie-ogen’ naar kijkt?

De stijl van Wilders is rood

Hoe moet je hier in de media-arena mee omgaan om niet ondergesneeuwd te raken. In veel analyses van Wilders provocaties wordt de link gelegd met pubergedrag. In haar Volkskrant-commentaar heeft Sheila Sitalsing het over ‘een etterige peuter die zijn middagslaapje heeft overgeslagen’ en overal ‘Njenjenjenjenje door heen ging brullen’. Provoceren om te provoceren. Dat is vooral leuk als je er de andere partijen mee op stang jaagt. En dat lukt behoorlijk. Inderdaad laten 149 kamerleden zich er door gijzelen. Dus minderen als ze verongelijkt doen? Nee natuurlijk niet, gas erbij, want het werkt. De stijl van Wilders is rood: direct, snel, hard & humoristisch, en alleen gericht op instant resultaat: winnen van de tegenstander. Geen enkele gerichtheid op het behalen van een inhoudelijk resultaat (de tijdshorizon van rood is alleen hier en nu). En meestal wint Wilders. Op het toneelstukje waarbij Jolanda Sap van Groen Links stond te demonstreren met een stekkerblok hoe Wilders de stekker uit het kabinet kon trekken, antwoordde Wilders: “Kennelijk heeft bij mevrouw Sap de stekker er nooit ingezeten”, gevolgd door een homerisch gelach. Weg act van Jolanda Sap. Wilders was weer net even sneller en heel adrem.

Reageren op rood is willen winnen:

Daarop is er maar één effectieve reactie: harder er overheen: de bereidheid om meer geweld te gebruiken dan de provocerende partij aan kan. Een kwestie van de grens opzoeken en dreigen die ver te overschrijden. Dat kan natuurlijk niet door gerespecteerde volksvertegenwoordigers als fractieleiders Sybold van Haersma Buma of premier Rutte.

Dat zou typisch een taak zijn voor een specialist, met de gave om sneller en directer te reageren. Overigens was Churchill, als compleet politicus, zelf zo’n talent. Op de opmerking van het door hem verafschuwde vrouwelijke parlementslid Lady Nancy Astor: ’Als ik uw vrouw was zou ik gif in uw thee doen’ antwoordde hij ’als ik uw man was zou ik het opdrinken’.

Voor een harde cabaretier als Hans Teeuwen (noemde zijn eerste programma in 1995 al ‘Hard en Zielig’) bijvoorbeeld zou Wilders geen partij zijn. Kijk naar zijn politiek getinte toespraak bij het herdenkingsmonument voor Theo van Gogh. Dat gaat net verder dan iedereen gewend is. Met die stijl zou hij  in de kamer gehakt maken van Wilders. En dan, na een serie van directe nederlagen op het gebied van hard en direct is de lol er wel van af. Als Wilders keer op keer onder hoongelag moet terugkeren naar zijn bankjes moet hij echt op zoek naar een andere wedstrijd. De vraag is natuurlijk wel van welke partij Hans Teeuwen lid is.